இந்தியா ஆட்சி மொழி இந்தி யா?

2 நாட்களாக ஊடகங்களால் பெரும் சர்ச்சைக்குரிய விசயமாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது, சமூக வலைத்தளங்களில் இந்தி மொழி பயன்பாடு என்பதே.உலகம் முழுவதும் இன்றைய காலகட்டத்தில் 1000 மொழிகளுக்கு மேல் பேசப்படுகிறது, சில மொழிகள் வழக்கிலிருந்து அழிந்து விட்டன.

சொந்த மக்களால் கைவிடப்படுதல், ஆதிக்க மொழிகளால் கழுத்து நெரிக்கப்படுதல், பயன்படுத்தாமல் ஒதுக்கி வைத்தல், தங்களது தாய்மொழியை மதிப்புக் குறைந்ததாக நினைத்தல் எனும் முதன்மையான நான்கு காரணங்களால் தான் மொழிகள் மரணமடைகின்றன என்று கவிஞர் ஜெயபாஸ்கரன் ஒரு கட்டுரையில் தெரிவித்து இருந்தார். அது உண்மையே.

1961இல் 1100 மொழிகள் பேசப்பட்டு வந்த இந்தியாவில் இப்போது 880 மொழிகள்தான் பயன் படுத்தப்படுகின்றன. இவற்றில்   பல மொழிகள் சில 100 பேர்களால் மட்டுமே பேசப்படுகின்றன. இவை இன்னும் எத்தனை காலம் உயிர் வாழும் என்பது தெரியாது. ஒரு மொழி பேசப்படாமல் வழக்கொழிந்துவிட்டால் மறுபடியும் அந்த மொழியை மக்கள் மத்தியில் பயன்பாட்டு மொழியாக்குவது என்பது இயலாத ஒன்று. அதற்க்கு சமஸ்கிருதமும், லத்தீனும் நல்ல  உதாரணங்கள்.

புலம் பெயர்தல், இனக் கலப்பு, தங்கள் மொழி பற்றிய தாழ்வு மனப்பான்மை, ஆங்கிலவழிக் கல்வியின் அதிகரித்த வரவேற்பு, வேலைவாய்ப்புக்குத் தாய்மொழி பயனற்றதாக மாறுவது போன்றவைதான், பல மொழிகள் இந்தியாவில் அதிவேகமாக அருகிப் போவதற்கு முக்கியமான காரணங்கள். கல்வி, தகவல் தொடர்பு, கலாசாரம் போன்றவற்றில் தேசிய, சர்வதேசத் தாக்கங்கள் பல மொழிகளைப் பலிகொண்டு விடுகின்றன.

பல மொழிகள் பயன்படுத்தப்படும் இந்தியாவில் அதற்க்கென்று பிரத்யேக தேசிய மொழி கிடையாது என்ற தகவல் பலருக்கும் தெரியாது. இந்த தகவலை உறுதிபடுத்தியிருப்பது குஜராத்தின் உயர்நீதிமன்றம்.

குஜராத் உயர்நீதிமன்றத்தில் 2009ம் ஆண்டு சுரேஷ் கச்சாடியா என்பவர் ஒரு பொது நல வழக்கு தொடர்ந்தார். அவர் தாக்கல் செய்த மனுவில், "இந்தியாவின் தேசிய மொழி இந்தி. நாட்டின் பெரும்பாலான மக்கள் இந்திதான் பேசுகிறார்கள். எனவே, இந்தியாவில் உற்பத்தி செய்யப்படும் பொருட்களின் அட்டையின் மீது இந்தி மொழியில் அப்பொருள் குறித்த விவரங்களை பொரிப்பதை கட்டாயமாக்க வேண்டும். குறிப்பாக, பொருட்களின் விலை, பொருளின் உள்ளடக்கம், தயாரிப்பு தேதி போன்றவை இந்தியில் எழுதப்பட வேண்டியது கட்டாயமாக்கப்பட்டால்தான் பெருவாரியான மக்களுக்கு தாங்கள் என்ன சாப்பிடுகிறோம் என்பதை தெரிந்துகொள்ள முடியும்" என்று குறிப்பிட்டிருந்தார்.

நீதிபதி எஸ்.ஜே.முகோபாத்யாயா இந்த வழக்கை விசாரணைக்கு எடுத்துக்கொண்டார். விசாரணையில் வாதவிவாதங்களை கேட்ட உயர்நீதிமன்றம் 2010ல் வழங்கிய தீர்ப்பு பின்வருமாறு,
"இந்திதான், இந்தியாவின் தேசிய மொழி, அதுதான் அலுவல் மொழி, என்பதற்கான ஏதாவது அறிவிக்கைகள் வெளியாகியுள்ளனவா? இது தொடர்பான அரசாணை உயர்நீதிமன்றத்தில்  தாக்கல் செய்யப்படவில்லை. இந்திய அரசியலமைப்பு சட்டம், இந்தியை ஒரு அலுவல் மொழியாக மட்டுமே குறிப்பிடுகிறதே தவிர, தேசிய மொழியாக கிடையாது. எனவே, உற்பத்தியாளர்களுக்கோ, அரசுக்கோ, தயாரிப்பு பொருட்களின்மீது இந்தியில் கட்டாயமாக பொருள் குறித்த விவரம் எழுதப்பட வேண்டும் என்று உத்தரவிட முடியாது"

தேசிய மொழி அந்தஸ்தில் இல்லாத இந்தியும், பிற மொழிகளைப்போலதான் கருதப்பட வேண்டும். எனவே இந்தியை அரசு நடைமுறைகளில் கட்டாயப்படுத்த முடியாது என்பதையும், இந்த தீர்ப்பு அறுதியிட்டு கூறியுள்ளது.

இந்த ஆட்சி மொழிப்பிரச்சனை இன்று உருவானதல்ல, தொன்று தொட்டு வருவதாயினும் அதன் தாக்கம் அதிகமானது இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த பின்னர் தான். வரலாற்றை கிளரியதில் கிடைத்த குறிப்புகள் சில கீழே.

1967ம் ஆண்டு ஆங்கிலத்தை அலுவலகப் பணிகளுக்காக பயன்படுத்திக் கொள்ள தனிச் சட்டத் திருத்தம் கொண்டு வரப்பட்டது. அப்போது இந்திதான் ஆட்சி மொழி என்றும் அதில் எந்த மாற்றமும் இல்லை என்றும் கொள்ளப்பட்டது. ஆனால் இந்தியா பல மொழிகளைக் கொண்ட நாடு என்பதால், ஆங்கிலம் இணைப்பு அலுவலக மொழியாக பயன்படுத்தப்படும் என்று அறிவிக்கப்பட்டது. மேலும், ஒரு குறிப்பிட்ட மொழியை ஆட்சி மொழியாக கொள்ளவும் முடியாது என்ற கருத்தும் அப்போது மறைமுகமாக தெரிவிக்கப்பட்டது.

அதே நேரத்தில் அரசானை 351வது பிரிவின்படி, இந்தியை அதிகாரப்பூர்வ மொழியாக்க வேண்டியது மத்திய அரசின் கடமை. அதை ஊக்கப்படுத்த வேண்டியதும் மத்திய அரசின் கடமை என தெரிவிக்கப்பட்டது. இந்தியாவில் அஸ்ஸாமி, பெங்காலி, குஜராத்தி, இந்தி, கன்னடம், காஷ்மீரி, மலையாளம், மராத்தி, ஒரியா, பஞ்சாபி, சமஸ்கிருதம், தமிழ், தெலுங்கு, உருது ஆகியவை அங்கீகரிக்கப்பட்ட மொழிகளாக 1950ம் ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட 8 ஆவது அட்டவணையில் இடம் பெற்றது.

அதன் பிறகு இந்தப் பட்டியல் 3 முறை விரிவாக்கப்பட்டது. அதன்படி சிந்தி முதலில் இந்தப் பட்டியலில் இடம் பெற்றது. பின்னர் கொங்கனி, மணிப்பூரி, நேபாளி ஆகியவை சேர்க்கப்ட்டன. பின்னர் போடோ, சந்தாலி, மைதிலி, டோக்ரி ஆகியவை சேர்க்கப்பட்டு 22 மொழிகள் எட்டாவது அட்டவணையில் இடம் பெற்றன. இந்தப் பட்டியலில் மேலும் சில மொழிகளைச் சேர்க்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையும் தொடர்ந்து வருகிறது, அது பரிசீலனையிலும் உள்ளது.

பின்னர் இந்தி பேசாத மாநிலங்களில் மும்மொழித் திட்டம் பரிந்துரைக்கப்பட்டது. அதன்படி இந்தி, ஆங்கிலம் தவிர பிராந்திய மொழி ஒன்றை சேர்த்து இந்த மும்மொழித் திட்டம் உருவாக்கப்பட்டது. இது குறிப்பாக இந்தி பேசாதவர்கள் அதிகம் இருந்த தென்னிந்திய மாநிலங்களுக்காக உருவாக்கப்பட்டது. 1968ம் ஆண்டு மும்மொழித் திட்டத்தை தேசிய கல்விக்கான கொள்கைத் திட்டத்தில் வலியுறுத்திக் கூறப்பட்டது. பின்னர் 1986ம் ஆண்டிலும் இது வலியுறுத்தப்பட்டு, 1992ம் ஆண்டு திட்ட நடவடிக்கையாக இது பதிவு செய்யப்பட்டது.

இந்நிலையில் 2000மாவது ஆண்டு ஜனவரி மாதம் தேசிய பள்ளிக் கல்வி பாடத் திட்டத்தில், இந்தி, ஆங்கிலம், பிராந்திய மொழிகள் தவிர சமஸ்கிருதம், அரபி, பிரெஞ்சு, ஜெர்மன் போன்றவையும் நவீன இந்திய மொழி வரிசையில் சேர்க்கப்பட்டன. இந்தி பேசாதவர்கள் அதிகம் நிறைந்துள்ள மாநிலங்களில் குறிப்பாக தமிழகத்தில் இந்தியை மட்டும் ஆட்சி மொழியாக்க கடும் எதிர்ப்பு கிளம்பிய காரணத்தால்தான் இந்தியை ஒரே ஆட்சி மொழியாக அறிவிப்பதற்கு பெரும் தடையாக மாறியது.

இந்தி வளர்ச்சிக்காக மத்திய அரசு பெருமளவில் நிதியை ஒதுக்கியதும், திட்டங்களைத் தீட்டியதும், இந்த மாநிலங்களில் இந்தித் திணிப்பாக பார்க்கப்பட்டது. குறிப்பாக தமிழகத்தில் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிராக பெரும் எதிர்ப்பு வெடித்தது. இதில் ஒரு படி மேலாக, 2006ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் தமிழக சட்டசபையில், சென்னை உயர்நீதிமன்ற ஆட்சிமொழியாக தமிழை அறிவிக்கக் கோரி தீர்மானமே நிறைவேற்றப்பட்டது.

அதற்கு முன்பாக பெங்காலியை கொல்கத்தா உயர்நீதிமன்ற ஆட்சி மொழியாக மாற்ற வேண்டும் என்று கோரி மேற்கு வங்க சட்டசபையும் தீர்மானம் நிறைவேற்றியது. இந்தத் தீர்மானங்களுக்கு சம்பந்தப்பட்ட மாநிலங்கள் சொன்ன முக்கிய காரணம், அரசியல் சாசனச் சட்டத்தின் 348 (2) பிரிவு மற்றும் பிரிவு 7ன் கீழ், இந்தி பேசும் மாநிலங்களான பீகார், உ.பி. மத்தியப் பிரதேசம், ராஜஸ்தான் ஆகியவற்றில் சம்பந்தப்பட்ட உயர்நீதிமன்றங்களின் ஆட்சி மொழியாக இந்தி அறிவிக்கப் பட்டுள்ளது தான். அப்படி இருக்கும்போது தமிழ் அதிகமாக பேசப்படும் தமிழகத்திலும், பெங்காலி பேசப்படும் மேற்கு வங்கத்திலும் உயர்நீதிமன்றங்களில் சம்பந்தப்பட்ட மொழிகளே ஆட்சி மொழியாக வேண்டும் என்று நியாயமான வாதம் முன் வைக்கப்பட்டது.

அரசியல் சட்டத்தில் இந்திக்கு மட்டும் அளிக்கப்பட்டுள்ள இந்தச் சலுகை, தமிழுக்கும் தரப்பட வேண்டும் என்பது நம் முன்னால் முதல்வர் கருணாநிதியின் வாதம். ஆனால் தமிழகம் மற்றும் மேற்கு வங்கத்தி்ன் கோரிக்கையை உச்சநீதிமன்றம் ஒரேயடியாக நிராகரித்து விட்டது. இதற்கு உச்சநீதிமன்றம் சொன்ன காரணம் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதிகள் இந்தியா முழுவதும் இடமாற்றம் செய்யப்படக் கூடிய பதவியில் இருப்பவர்கள். எனவே தமிழ் தெரிந்தவர்களை மட்டும் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் நியமிப்பதும், பெங்காலி தெரிந்தவர்களை மட்டும் மேற்கு வங்கத்தில் நியமிப்பதும் நடைமுறைக்கு சாத்தியமில்லாதது என்றது. ஆனால் இந்தி பேசாத நீதிபதிகளை பீகார், உ.பி, ம.பி, ராஜஸ்தான் ஆகிய மாநில உயர்நீதிமன்றங்களுக்கு மாற்றும்போதும் இதே சிக்கல்தான் ஏற்படுகிறது. ஆனால், இதுகுறித்து உச்சநீதிமன்றம் வாய் திறக்கவில்லை.

தற்போது ஆட்சி மொழி குறித்த விவாதம் மீண்டும் பெரிய அளவில் வெடிக்கத் தொடங்கியுள்ளது. முன்னால் மத்திய அமைச்சர் மு.க.அழகிரி நாடாளுமன்றத்தில் தமிழில் பேச விரும்பி அது ஒரு சர்ச்சையை கிளம்பியது நம்மில் பலருக்கு நினைவிருக்கும். மத்திய அமைச்சர் ஒருவர் நாடாளுமன்றத்தில் இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் மட்டுமே பேச வேண்டும் என்று கூறுகிறது நாடாளுமன்ற விதி. இதுதொடர்பாக அழகிரி விடுத்த கோரிக்கையையும் நாடாளுமன்ற செயலகம் நிராகரித்தது. ஆனால் ஒரு நாட்டின் தேசிய மொழிகளில் ஒன்றாக இருக்கும் ஒரு மொழியில், நாடாளுமன்றத்தில் பேச அனுமதி மறுக்கப்படுவது நியாயமற்றது என்ற விவாதம் வெடித்தது. எம்.பிக்கள் தத்தமது தாய் மொழியில் பேசும்போது அதே சலுகை அமைச்சர்களுக்கும் தரப்படாதது நியாயமில்லை என்ற வாதமும் கிளம்பியது. மொத்தத்தில் இந்தியா என்ற ஒரே நாட்டில் ஒரு குறிப்பிட்ட மொழி மட்டும் தேசிய மொழியாக இல்லாத நிலையும், தேசிய மொழிகளில் ஒன்றான ஒரு மொழியில் நாடாளுமன்றத்தில் எம்.பிக்கள் மட்டும் பேசலாம் அமைச்சர்கள் பேசக் கூடாது என்ற முரண்பாடான நிலையும் தான் இன்றும் நிலவி வருகிறது.

ஆங்கிலம் எப்படி இணைப்பு மொழியாக அங்கீகரிக்கப்பட்டதோ அதோ போல் இந்தியையும் இணைப்பு மொழியாக பயன்படுத்த மத்திய அரசு அங்கீகரிப்பதே இந்த சர்ச்சைக்கு ஒரு முற்றுபுள்ளியாகும். அதை விடுத்து இந்தியை கட்டாய படுத்தி திணிப்பது புதிதாக பதவி ஏற்று இருக்கும் மத்திய அரசை, மக்கள் விரோத போக்கு அரசாக உருவகப்படுத்தி விடும்